Sensizliğe
Yalnızlığa
Öfkeyle yoğrulmuş sabra
Alışmış yüreğim.
Tıpkı
Nefesini hissetmeden
Yaşayabildiğim gibi...
Ömrüme kocaman bir yıldırım gibi düşen
Bir anda yakıp, izlerini
Ömür boyu saklamaya mecbur kaldığım
Sen ve sonra siz
Bunlara rağmen
Hala "biz" olamalış
Yalnızlığa es,r olmuş
Yıkık dökük bir ben...
Funda Karabacak
2005
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder