Bu Blogda Ara

12 Ekim 2011 Çarşamba

KORKMAK İSTİYORUM

Şehrin en karanlık sokağında korkmak istiyorum.
Aydınlığı sabırsızlıkla beklerken,
Bu gece hiç bitmeyecekmiş gibi korkmak istiyorum.
Kalbim hızla çarpsın, soluk soluğa üşüdüğümü unutayım.
Ses arayan kulaklarıma kan dolarken, basıncı beynime işlesin
Bu gece hiç bitmeyecekmiş gibi dar, karanlık, soğuk sokakta ölümü anmalıyım.
Keşkeler geçmeli aklımdan
Şu an burada bulunmama ihtimalinin keşkeleri...
Kabuslardan fırlayan köpekler kovalasın beni
Soğuk nefesim ciğerlerimi yakıncaya kadar koşup
Bir kapıya, karanlık bir köşeye saklanmanın telaşıyla kaçmalıyım
Korkak ruhum bedenime düşman olmuşken
Olmayan saatelerin geçmesini beklerken
Sabah olmayacakmışçasına korkarak kendimle kavgaya tutuşmalıyım
Şimdi tamda gecenin karanlığında, terkedilmiş sokaklarda ne işim var?
Beynim aptala dönmeli ki korkum zirveye ulaşsın
Beynim iflas etmeli ki cansız bacaklarım koşmayı akıl etmesin
Fikrim sönmeli ki nedenleri asla sormasın
Hissiz etlerimi koparan köpekleri
Gözlerindeki hırs ve nefreti, ne hayvan ne robot dedirten
Ruhsuzluğu görmez olsun gözlerim
Akan kanımın o demir gibi pas gibi kokusunu almasın burnum
Kaçmak yok!
Çıkmayan çığlıklarla yok oluşumu çağırsın yüreğim.
Korkmak yok!
Karanlık kabusların da ohh, dedirten terli sabahlarını sevsin kalbim.

3 yorum:

Funda Karabacak dedi ki...

Hani olurda iki kelam edeyim derseniz ben buradayım ;)

mehmet dedi ki...

valla okudum ama intihara meyilin yok inşallah kendine bu zulümü nie istiyosun?

Funda Karabacak dedi ki...

:) Yorumun için teşekkür ederim. Çok şükür sağlıklı düşünen bir beynim ve güçlü bir ruhum var. Bu yazdıklarım senin, benim, herkesin zaman zaman bunalıp kendisine bile itiraf etmekten korktuğu iç yüzünü yansıtıyor o kadar.