Bugün eski bir arkadaşı, dostu gördüm. Hatta oturup dakikalarca ondan habersiz, sessiz, gizlice onu izledim. Ama o beni hiç görmedi! Duvarın ardındaki nefesi ilk kez habersizce izledim. Elleri hiç değişmemişti. Belkide ilk kez ona ait düşüncelerimden birisini bilmesin istedim. Eskisi gibi olmaktan, alaka kurup ayak üstü sohbetle bile olsa anılmaktan kaçtım. Hem kabuk değiştirmiş kimlikler neyi ve neden paylaşsın? Hayat ne garip; vaktiyle her günü bir arada geçirdiğim insan artık yabancım. Biliyorum eskiler olmasaydı yenilerine yer kalmazdı. Lakin gözden çıkarılan ilkse, eşsizse içteki sızı en derin kılcallara kadar buram buram işliyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder