Bu Blogda Ara

3 Ocak 2012 Salı

DÜŞ

Ne zaman büyüdüm de sorulara cevap aramaya başladım? Yaşlandıkça hayat daha çekilmez bir hal mi alıyor ne :) Köşeye çekilip kendimi ibadete veresim var. Gönlüm geçti bu Dünya işlerinden.

2 yorum:

AHMET OZGUL dedi ki...

Köşeye çekilmeden ibadete verelim kendimizi :) İnşallah her anımız ibadet olsun.

Alışkanlık haline getirmeye çalıştığımız bir uygulamamız var: Gündelik yaptığımız işlerde dua halinde olmak. Örneğin uyurken bile niyet ettim Allah rızası için uyumaya deriz :) Bulaşıkta eşime yardımcı olacak olsam niyet ettim Allah rızası için bulaşık yıkamaya :) Asansöre, arabaya, otobüse vs binsek: Bu aracı bizim emrimize veren, bize hizmetkarlık ettiren Rabbimize şükürler olsun :) ...

Üstad'ın enfes bir tespiti var: Sünneti seniyye tabi olan gündelik sıradan işlerini ibadete çevirir der. Yemek yediğinde, elbisesini giydiğinde, bir bineğe bindiğinde, aynaya baktığında, tuvalete girdiğinde, çıktığında, uyurken, uykudan kalktığında hülasa ne yaparsa hep dua halinde olan bir Peygamber. Böyle bir Rehberin eşliğinde gündelik işlerimizde dua halini yakalamak çok zor olmaz inşallah...

Funda Karabacak dedi ki...

Haklısın çok haklısın... Her an olmasa bile her alışkanlığımda hatırladığım "bunu Allah'ımın rızası için Peygamber Efendimizin önerisi için yapıyorum", dediğim oluyor. Ama artık bana yetmiyor! Esas olanları bırakıp ayrıntılarla boğuşmak içten içe yemeye başlıyor. Belki bir gün hayallerim gerçek olur öze dönüşü tadıyla, aşkıyla hissederim.

"Canına sevgili isteyen ile sevgili için can isteyen arasında hayat yolculuğunun ta kendisi gizlidir",İskender Pala